Μέχρι πότε θα ‘σερνόμαστε’ κάτω από τον πήχη;

Κάθε σύγχρονη πόλη, που σέβεται τον εαυτό της και τους πολίτες, οφείλει να παρέχει δυνατότητες και ευκαιρίες δημιουργικής αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου στους κατοίκους και να προάγει την προσωπική τους υγεία. Τον ρόλο αυτό μπορεί να τον παίξει θαυμάσια ο Αθλητισμός ο οποίος συγκεντρώνει το ενδιαφέρον και την προτίμηση της πλειονότητας των πολιτών, όλων των ηλικιών.

Είναι ένα κοινωνικό αγαθό, το οποίο προάγει την ψυχική, πνευματική και σωματική υγεία. Και όταν μιλάμε για Αθλητισμό δεν αναφερόμαστε μόνο στο σωματειακό, αλλά περισσότερο στο σχολικό και τον μαζικό, όπου και στον τομέα αυτό, τα όσα βλέπουμε να οργανώνονται στον Ασπρόπυργο είναι δυστυχώς ελάχιστα και αποσπασματικά.

Ξεκινώντας από τις υποδομές διαπιστώνουμε, είτε κακοτεχνίες, είτε, στην καλύτερη των περιπτώσεων αδράνεια στον τομέα της συντήρησης, με αποτέλεσμα όταν τα πράγματα φτάνουν στο μη περαιτέρω, να ‘τρέχουμε’ εκ των υστέρων να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, σπαταλώντας υπερ-πολλαπλάσια χρήματα για την αποκατάστασή τους.

Αυτά τα χρήματα φυσικά θα μπορούσαν να διατεθούν γι’ άλλες ανάγκες και προτεραιότητες. Βλέπουμε γήπεδα μη εύχρηστα και φιλικά προς το περιβάλλον, τα οποία επίσης δεν καλύπτουν τις ανάγκες άθλησης όλων των συμπολιτών μας και των τοπικών σωματείων.

Από αισθητική πλευρά και αρχιτεκτονική ας μην μιλήσουμε καλύτερα…

Οι φιλότιμες και αξιέπαινες ομολογουμένως περιπτώσεις ιδιωτών, τους οποίους θα χαρακτηρίζαμε “σύγχρονους ευεργέτες” που αναλαμβάνουν να βοηθήσουν, απλώς μας ‘ξυπνούν’ από τη …θερινή ραστώνη. Ακόμη κι αυτές οι δυσλειτουργικές υποδομές όμως, αλλά και οι εγκαταστάσεις που ανακαινιστήκαν, παραμένουν είτε «κλειστές» είτε  αναξιοποίητες. Είναι αφύλακτες και στο έλεος των ‘βανδάλων’. Έτσι σπαταλώνται και πάλι χρήματα επειδή δεν υπάρχει καμία πρόνοια και φροντίδα για την προστασία τους. Ένας απέραντος φαύλος κύκλος!.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι και στον Αθλητισμό, απουσιάζει ο στρατηγικός σχεδιασμός για την εξασφάλιση και λειτουργία ενός σύγχρονου και ολοκληρωμένου δικτύου υποδομών που θα καλύπτει το σύνολο των αναγκών των συμπολιτών μας και των απαιτήσεων μαζικής άθλησης, ο οποίος ταυτόχρονα θα ενισχύει κάθε ερασιτεχνική, σχολική και σωματειακή δραστηριότητα.

Συστηματικά και οργανωμένα προγράμματα άθλησης για παιδιά αλλά και για ΑμεΑ δυστυχώς δεν υπάρχουν…Ο δήμος μας επισκιάζεται από τις ομολογουμένως δραστήριες εθελοντικές ομάδες της πολης μας. Αντί να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο συμβιβάζεται και   ικανοποιείται σε εκείνο του κομπάρσου!

Απουσιάζει με λίγα λόγια η άλλη πρόταση…

Εκείνη που θα κάνει την πόλη βιώσιμη και ανθρώπινη και τη ‘ματιά’ του πολίτη και του επισκέπτη διαφορετική. Μέσα από το περπάτημα και την ποδηλατοδρόμηση ο πολίτης ‘ξαναγνωρίζει’ την πόλη. Ανακαλύπτει και πάλι την κάθε της γωνιά και ‘συνδέει’ τις γειτονιές της. Αυτό όμως μόνο μία υπεύθυνη και σκεπτόμενη διοίκηση μπορεί να το αντιληφθεί και να το σχεδιάσει.

Υπάρχουν πολλά θετικά παραδείγματα άλλων πόλεων. Προηγούμενες διοικήσεις είχαν μεριμνήσει για την κατασκευή πεζόδρομων, οι οποίοι σήμερα έχουν εγκαταλειφθεί…

Όποιος επιχειρήσει να περπατήσει στους πεζόδρομους διέλευσης θα απογοητευτεί πλήρως, ενώ μπορεί και να κινδυνεύσει να τυφλωθεί από τα κλαδιά των δέντρων διότι ποτέ δεν υπήρξε η δέουσα φροντίδα.

Σε όλη την πόλη δεν υπάρχει ένα αξιοπρεπές πάρκο. Ένα σημείο αναφοράς. Υπάρχει κόσμος που επιζητά υποδομές για περπάτημα, για ποδήλατο, για άθληση γενικότερα και δεν βρίσκει. Τώρα πηγαίνει κάτι να γίνει με την ανακαίνιση (σ.σ. το έργο χρηματοδοτείται από την Περιφέρεια Αττικής και ένα μέρος από τον Δήμο) με το πάρκο Γκόρυτσας. Το πάρκο στα νεόκτιστα έχει εγκαταλειφθεί πλήρως,  όπως και το κλειστό γυμναστήριο το οποίο ανακαινίστηκε και στη συνέχεια αφέθηκε στην τύχη του με αποτέλεσμα τη  λεηλάτησή του…

Η ανάληψη οργανώσεων τουρνουά ομαδικών αλλά και ατομικών αθλημάτων καθώς και η διοργάνωση πανελλαδικού εύρους αγωνιστικών εκδηλώσεων, που θα προσελκύσουν αθλητές από άλλες περιοχές, ακόμη κι από άλλες χώρες και θα δώσουν κίνητρο αλλά και μία υγιή διέξοδο στους νέους του Δήμου μας, αποτελεί είδος προς εξαφάνιση, αν όχι …όνειρο απατηλό!

Κλείνοντας θα λέγαμε ότι -δυστυχώς-  ο αθλητισμός και ειδικά ο μαζικός, είναι μία πολύ ‘πονεμένη’ ιστορία για τον Δήμο μας, που στερεί σε σημαντικό βαθμό απ’ όλους μας -και κυρίως τους νέους- το βασικότερο συστατικό της προσωπικής υγείας, την άθληση!.

/ In / By prootos / Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Μέχρι πότε θα ‘σερνόμαστε’ κάτω από τον πήχη;